ဆလိုင္းဇာလ်န္း - ဆူးအဆိပ္ျပင္းေပမဲ႔
ရနံ ႔သင္းေသာသူ
“ ဟား.. ဘယ္လုိျဖစ္လို႔ အမ်ိဴးသားအိမ္သာထဲကို အမ်ိဴးသမီးႀကီး တေယာက္ ေရာက္ေနရတာတံုး” ဟု က်ေနာ္အထိတ္တလန္ ႔ျဖစ္သြားသည္။
အေသအခ်ာပါပဲ အမ်ိဴးသား ႏွစ္လံုးတြဲ အိမ္သာႏွင္႔ ေရခ်ိဴးခန္း ေရွ႔တည္႔တည္႔တြင္ လူခႏၱာကိုယ္တ၀က္ ထင္ထင္ရွားရွားၾကည္႔နိုင္ေအာင္ မွန္တခ်ပ္ ခ်ိတ္ထားသည္။ ထိုမွန္ေရွ႔ တည္႔တည္႔တြင္ ေခါင္းဖီးေနသည္႔ အသားညိဳညိႏွင္႔ အမ်ိဴးသမီးၾကီးတဦး။
က်ေနာ္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀က မာလာမွတ္တိုင္ေရွ ႔ရွိ “ယုဒႆန္ရိပ္သာ” တြင္၊ ရိပ္သာတာ၀န္ခံ ဆရာဦးေပါလု၏ ေမတၱာရပ္ခံ တိုက္တြန္းခ်က္အရ နံနက္တိုင္း အိမ္သာမ်ားကို က်ေနာ္ေဆးေၾကာရသည္။ ကုသိုလ္ယူသည္ပဲေျပာေျပာ ပထမေတာ႔ သိပ္ၿပီးဘ၀င္မက်လွ ရွက္သလိုလို ရြံ ႔သလိုလို။
ဆရာဦးေပါလုက “ မင္းအိမ္သာေဆးၿပီး ကုသိုလ္ယူတာ၊ ဒါရွက္စရာမဟုတ္ပါဘူးကြ။ အေစခံျခင္းတမ်ိဴးပဲ သူတပါးနိမ္႔က်တယ္လို႔ ထင္ၿပီး မလုပ္တဲ႔ အလုပ္ကို ကိုယ္ကေစတနာအျပည္႔နဲ႔ လုပ္တာကို ဘုရားအရမ္းသေဘာက်တယ္။ ၿပီးရင္ မင္းကို ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာေတြ အမ်ားႀကီးေပးမွာကြ” လို႔ ႔ဆိုတတ္ပါတယ္။
ဘုရားသခင္ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာေတြ ေပးတာေပးတာပါပဲ တဖက္ကရွက္တာက ရွက္တာ သက္သက္ သတ္သတ္စီ တဘာသာဆီ။ မိမိကိုယ္ မိမိအထင္အႀကီးဆံုးအခ်ိန္ ပထမႏွစ္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ဥပေဒေက်ာင္းသားဆိုၿပီး မာန္ဟန္ေတြ တင္းထားလိုက္တာ ခုေတာ႔ ငါ… အိမ္သာေဆးရေလျခင္း ဆိုၿပီး စိတ္ေသာက အေတာ္ေရာက္ခဲ႔ေသာကာလ ၁၉၉၁ ခုနွစ္၏ ေနာက္ဆံုးေသာလကာလ၀န္းက်င္။
ရိပ္သာမႈးဆရာ ဦးေစာပုကို မလြန္ဆန္နိုင္တာရယ္ ေန႔စဥ္ သူ၀ယ္ေကၽြးေသာ မုန္႔ဟင္းခါး၊ ဘယာေၾကာ္၊ လက္ဖက္ရည္ေတြရဲ ႔မ်က္ႏွာလည္းပါတာကိုး။ က်ေနာ္ အသက္ ၂၁ ႏွစ္အရြယ္။
တကယ္ က်ေနာ္႔ရဲ႔အေဆာင္က ေရႊဘိုေဆာင္ပါ။ ကရင္တိုင္းရင္းသားတဦး၊ ၿပီးေတာ႔ ဂ်က္ဆင္ခရစ္ယာန္ဘုရားေက်ာင္းႀကီးရယ၊္ ယုဒႆန္ရိပ္သာရယ္တို႔ကို ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားဘ၀ တေလ်ာက္လံုး ခင္မင္တြယ္တာစြာျဖင္႔ ေနထိုင္ စတည္းခ်ခဲ႔သည္။
ဒီယုဒႆန္၀င္းထဲမွာက ၁၉၉၁ ခုနွစ္ ကာလ ပတ္၀န္းက်င္အထိ အေဆာက္အဦက ႏွစ္လံုးသာရွိေသးသည္။ ခရစ္ယာန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ား၏ရိပ္သာဆိုၿပီး သတ္မွတ္ထားေသာ ယုဒႆန္ရိပ္သာရယ္၊ ၿပီးေတာ႔ အဲဒီအေဆာက္အဦးရဲ ႔အေနာက္တည္႔တည္႔မွာ “လွဘူး” ခန္းမဆို ၿပီး ႏွစ္လံုးပါ။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္၏ ပါေမာကၡႀကီးတဦးျဖစ္ခဲ႔သူ ေဒါက္တာစည္သူလွဘူးကို ဂုဏ္ျပဳၿပီး ထိုအေဆာက္အဦကို နံမည္ေပးထားျခင္းပါ။
က်ေနာ္႔အတြက္ ယုဒႆန္ရိပ္သာထဲမွာက အိမ္သာ ေလးလံုး၊ “လွဘူး” အေဆာက္အဦအတြက္ အိမ္သာ ေလးလံုး၊ စုစုေပါင္းအိမ္သာ ရွစ္လံုး၊ ေန႔စဥ္ နံနက္တိုင္း ပလပ္စတဘရပ္ရွ္ရယ္ အိမ္သာေဆး ပုရုတ္ရည္ပုလင္းႀကီးကို ကိုင္ျပီး ေဆးေက်ာရပါတယ္။ တခ်ိဳ႔ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားေတြကဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ႔္ကို ႏွာေခါင္းရႈံ႔ၾကတယ္ အထင္ေသးၾကတယ္၊ တေျဖးေျဖးနဲ႔ က်ေနာ္ သူတပါး မလုပ္ခ်င္ေသာ၊ ေအာက္တန္းက်သည္ထင္ေသာ အလုပ္တခုကို အေစခံျခင္းအတြက္ မိမိကိုယ္ကိုမိမိ ဂုဏ္ယူတတ္လာသည္၊ တန္ဘိုးထားတတ္လာသည္။ ဆရာဦးေပါလု၏ ေစတနာနွင္႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို နားလည္လာသည္။
ကဲ … အဲဒါနဲ႔ ... ခုန အမ်ိဴးသားအိမ္သာထဲက ဆံရွည္အမ်ိဴးသမီးႀကီးအေၾကာင္း ျပန္ဆက္ရေအာင္၊ မနက္ခင္း အတန္းမတက္ေသးမီ က်ေနာ္ ပံုမွန္ ယုဒႆန္ရိပ္သာ၀င္းထဲလာၿပီး အိမ္သာေတြကို ေဆးေၾကာေနတုန္း “ဦးလွဘူး” အေဆာက္အဦးရဲ႔ အမ်ိဴးသားအိမ္သာထဲမွာ ဒီဆံပင္ရွည္ရွည္နဲ႔ အမ်ဳိးသမီးႀကီးကို ေတြ႔လိုက္ရတာပါပဲ။
“ဘယ္လိုလဲ ဒီအမ်ိဴးသမီးႀကီး စာမဖတ္တတ္ဘူးလား …”
ဆိုၿပီး က်ေနာ္ တ၀က္ဟထားေသာ တံခါးထဲကေန ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ …
“ဟိုက္ …”
အမ်ိဴးသမီးႀကီး မဟုတ္ပါ။ ဆံေကသာ ခါး၀က္ေက်ာ္ေရာက္လုနီးနီး အမ်ိဴးသားစစ္စစ္ႀကီး။ အံၾသ ၿပီးေတာ႔ မယံုသကၤာအၾကည္႔နဲ ႔ က်ေနာ္ၾကည္႔လိုက္ေပမဲ႔၊ သူက က်ေနာ္႔ကို ခင္မင္ႏွစ္လိုဖြယ္ ျပန္လို ႔ျပံဳးျပပါတယ္။
သူကလည္း မွန္ေရွ ႔မွာ ဆံပင္ကိုေျပေလ်ာ႔ၿပီး စိတ္လိုလက္ရနဲ႔ ေအးေအးေဆးေဆး ဖီးသင္ေနတာကိုး။ ေယာက်္ားမွန္း မိန္းမမွန္း မသိ၊ မ်က္ႏွာျမင္ေတာ႔မွ ရွင္းသြားေတာ႔တယ္။ လူ႔ရဲ႔ ပံုသ႑န္ကလည္း အိႏၵိယအႏြယ္ဖြားလိုလို။ဘယ္သူဘယ္၀ါဆိုတာကိုလည္း က်ေနာ္ မသိေသးပါ။
“ေဟး … ကိုဗစ္။ ေရာက္ေနတာ အေတာ္ၾကာၿပီလား။ လာ … လာ…။ က်ေနာ္ အခန္းကိုလိုက္ျပမယ္။ ဆရာအာသာကိုလည္း အားလံုး ေျပာထားျပီးပါျပီ …”
အသံၾကားလို႔ အေနာက္ကို လွည္႔ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ကိုတင္မီ။ သူက ယုဒႆန္ရိပ္သာ၀င္းထဲတြင္ ရုံးဖြင္႔ထားေသာ “ခရစ္ေတာ္အတြက္လူငယ္”ဆိုသည္႔ ဘာသာေရးအဖြဲ ႔မွ ၀န္ထမ္းတဦး။ ၿပီးေတာ႔ ဂီတာကို ကၽြမ္းက်င္စြာ တီးခတ္တတ္သူ။
“ေအး … ဟုတ္လား …။ ဒါဆိုလည္း ေကာင္းတာေပါ႔ကြာ” ဆိုၿပီး အဆိုပါ ဆံပင္ရွည္ရွည္ႏွင္႔ ပုဂၢိဳလ္က မွန္အေရွ ႔ဘက္မွ အျပင္သို ႔ထြက္ျပီး ျပံဳးရႊင္စြာျဖင္႔ ကိုတင္မီကို ေျပာလိုက္သည္။
ထို ႔ေနာက္ ကိုတင္မီႏွင္႔အတူ အေရွ႔ဘက္ ယုဒႆန္ရိပ္သာ အေဆာက္အဦထဲသို႔ စကားတေျပာေျပာျဖင္႔ ၀င္သြားၾကသည္။ “ဦးလွဘူး”အေဆာက္အဦထဲမွ သူတို႔ႏွွစ္ဦး၏ေက်ာျပင္ကို က်ေနာ္ ရပ္ၿပီး ၾကည္႔ေနမိသည္။ ယုဒႆန္ရိပ္သာ အေဆာက္အဦထဲမွ ဆံပင္ရွည္ရွည္နွင္႔ လူငယ္သံုးဦးကလည္း ကိုတင္မီႏွင္႔အတူလမ္းေလွ်ာက္လာသည္႔ ဆံပင္ရွည္ရွည္နွင့္ထိုပုဂၢိဳလ္ႀကီးကို ေလးေလးစားစား အမူအယာျဖင္႔ ႏႈတ္ဆက္ၾကၿပီး ၎ႏွင္႔အတူ အခန္းတခန္းထဲသို႔ အတူ၀င္သြားၾကသည္။
ကၽြန္ေတာ႔္ခန္႔မွန္းခ်က္အရ ထိုဆံရွည္ကိုယ္ေတာ္ႀကီးသည္ အသက္ ၄၅ ႏွစ္ခန္႔ရွိေပလိမ္႔မည္။ ထိုပုဂၢိဳလ္ မည္သူမည္၀ါျဖစ္သည္ကို က်ေနာ္ အလြန္သိခ်င္လာေသာေၾကာင္႔၊ အတန္းကို ေန႔ တ၀က္သာ တက္ၿပီး ကိုတင္မီရွိရာ ၎၏ရုံးခန္းတြင္းသို႔၀င္ကာ …
“ကိုတင္မီ … မနက္တုန္းက ဆံပင္ရွည္ရွည္နဲ႔လူက ဘယ္သူလဲဗ်… ”
ဟု ေမးလိုက္ေတာ့ သူက …
“ကိုဗစ္ေလ။ ဗစ္တာေလကြာ”
က်ေနာ္က
“ဘယ္က..ဗစ္တာလဲ”
ဟု ဆက္ေမးေတာ႔
“ေၾသာ္… မင္းက ကိုဗစ္ဆိုတာကို မသိရင္၊ “ဆလိုင္းဇာလ်န္း” ဆိုတာ မၾကားဖူးဘူးလား”
လို႔ ျပန္ေျဖပါတယ္။
“ဟား … ၾကားဘူးတာေပါ႔။ ဒီေလာက္ နံမည္ႀကီး ဂီတာသမား။ ၿပီးေတာ႔ ေတးေရးဆရာလည္း ဟုတ္ …”
အဲဒီအခါက်မွသာ ဦးဆံရွည္ႀကီးကို က်ေနာ္ ဘယ္သူဘယ္၀ါမွန္း ထင္းကနဲ သိလိုက္ရသည္။ေနာက္တေန႔ နံနက္ေစာေစာ …
က်ေနာ္အိပ္တတ္သည္႔ ယုဒႆန္ရိပ္သာရွိ အခန္းက်ဥ္းကေလးကို တစံုတေယာက္ တံခါးလာေခါက္သည္႔အသံကို က်ေနာ္ ၾကားလိုက္ရၿပီး၊ အိပ္မႈံစံုမႊားျဖင္႔ က်ေနာ္ တံခါး ထ ဖြင္႔ၾကည္႔လိုက္ေတာ့ …
“အလို… ဦးဆံရွည္ သို႔မဟုတ္ ဦးဇာလ်န္းႀကီးပါလား”
နံနက္ ၇ နာရီက က်ေနာ္အတြက္ အိပ္ေကာင္းဆဲအခ်ိန္။ အေစာႀကီး သူက အေႏြးထည္ အထူႀကီးကို၀တ္လို႔။ ဒီကိုေတာင္ ေရာက္ေနၿပီပဲ။
နယ္ကလူေတြအဖို႔ရန္ကုန္ေဆာင္းဟာ ဘယ္လိုမွ ေဆာင္းနဲ ႔မတူေအာင္ ပူေႏြးေနတတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ရန္ကုန္မွာ အေနၾကာလာခဲ႔ရင္၊ ရန္ကုန္ေဆာင္းလည္း ေဆာင္းနဲ႔ တူလာသလိုပဲ။
ဒါေၾကာင္႔ပဲျဖစ္မယ္ ထင္တယ္။ ခ်င္းအမ်ဳိးးသားႀကီး ဦးဇာလ်န္းတေယာက္ ရန္ကုန္ရဲ႔ ဒီဇင္ဘာနံနက္ခင္းမွာ အေႏြးထည္ထူထူႀကီး၀တ္လို႔။
“အယ္စိုးလား …။ တင္မီမွာထားလို႔၊ သင္တန္းလုပ္မယ္႔ ဟိုအခန္းကို ေသာ႔ဖြင္႔ေပးဖ႔ို လာႏႈိးတာပါ။ အိပ္ေရး မ၀ေသးဘူး ထင္တယ္”
ဆိုၿပီး ျပံဳးျပံဳးရႊင္ရႊင္၊ ၿပီးေတာ႔လည္း တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး စကားဆိုပါတယ္။
အဲဒါနဲ ႔က်ေနာ္လည္း ဦးဇာလ်န္းတေယာက္ ဂီတာသင္တန္းလုပ္မယ့္အခန္းကို ေသာ႔သြားၿပီး ဖြင္႔ေပးလိုက္ပါတယ္။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္၀င္းအတြင္းရွိ ဂ်ပ္ဆင္ဘုရားေက်ာင္း သင္းအုပ္ဆရာ ဦးအာသာကိုေလး၏ သား၊ ကိုညီညီသည္ ဦးဇာလ်န္း၏တပည္႔ရင္း ျဖစ္ပါသည္။
ဒါေၾကာင္႔လည္း ဒီယုဒႆန္ရိပ္သာမွာ ဦးဇာလ်န္း ဂီတာသင္တန္း ဖြင္႔ခြင္႔ ရရွိျခင္းပါ။ ကိုညီညီကလည္း သူ႔ဆရာဦးဇာလ်န္းကို အလြန္ေလးစားခ်စ္ခင္ပံုရသည္။ ဘာပဲေျပာေျပာ သူတို႔တေတြရဲ ႔ဂီတာသင္တန္းကို က်ေနာ္ အိမ္သာေဆး၊ သန္႔ရွင္းေရးေတြလုပ္ေနရင္း၊ မလွမ္းမကမ္းကေန ေလ႔လာၾကည္႔စျမဲပါ။
ဂီတာသင္တန္းသားေတြကလည္း အေတာ႔္ကို စံုလင္ပါတယ္။ အထက္တန္းေက်ာင္းသား၊ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား၊ ဘာေက်ာင္းမွ မတက္ဘဲ ဒီအတိုင္း အိမ္မွာေနၿပီး ဂီတာတီးေနသည္႔သူမ်ား၊ နယ္မွ အေဆာင္ေနေက်ာင္းသားေတြ။
ထူးျခားတာက ဦးဇာလ်န္းတေယာက္ ဂီတာကိုသိပ္တီးျပတာ မေတြ ႔ရဘဲ၊ တပည္႔ျဖစ္သူေတြ တီးျပတာကို သူက နားေထာင္ပါတယ္။ ဂီတာကို တခါတေလကိုင္ရင္ေတာင္မွ ခဏေလးပဲ။ ၿပီးေတာ႔ စကားပဲ ေျပာေနတာ ျမင္ရတယ္။ သူေျပာေနတာကိုလည္း တပည္႔ျဖစ္သူေတြက တေလးတစား နားေထာင္ေနတတ္စျမဲ။
တေန႔ေတာ႔ က်ေနာ္ရွိရာ ယုဒႆန္ရိပ္သာကို အျမဲ၀င္ထြက္ သြားလာေနတတ္သူ ေတးေရး ကိုညီညီသြင္ေရာက္လာျပီး …
“ေဟ႔ေကာင္ … ကိုဗစ္ ဒီမွာဂီတာသင္တန္း လာဖြင္႔ေနတယ္ကြ။ အဲဒါ မင္းအတြက္ အခြင္႔အေရးပဲ။ သူ ႔ဆီက ပညာေတြရေအာင္ ယူထား”
လို႔ ဆိုလာပါတယ္။
သီခ်င္းေတြဆိုတာက က်ေနာ္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး နားေထာင္တတ္ေပမဲ႔ ဒီ ဂီတာတီးရမယ့္ ကိစၥႀကီးကေတာ႔ တစိမ္းဆန္လွပါတယ္။ ခက္ခက္ခဲခဲႀကီး သင္ၾကားရမယ့္ကိစၥလို႔ အစကတည္းက ထင္မွတ္ထားခဲ႔တာကိုး။ ဘုရားေက်ာင္းက က်ေနာ္ရဲ ႔မိတ္ေဆြေတြ ဂီတာ တေဒါင္ေဒါင္ တီးခတ္ေနေပမဲ႔ က်ေနာ္က မတီးတတ္ေသးဘူး။ အေဆာင္ေနေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း
“မင္း… ခရစ္ယာန္ ျဖစ္ၿပီး ဂီတာမတီးတတ္ဘူးလား”
လို႔ ခဏခဏ ေျပာတာကို ခံေနရတာလည္း ၾကာေနျပီ။ ကိုယ္က ဘာမွ ျပန္ၿပီး မေျပာနိုင္ခဲ့။ ဘာေၾကာင္႔လည္းဆိုေတာ့ ဒီအသက္အရြယ္ထိ ဂီတာကို မတီးတတ္ေသး။ အခုလို ဂီတရပ္၀န္းမွာ အတိုင္းအတာတခုအရ ေနရာယူထားေသာ ကိုညီညီသြင္ကိုယ္တိုင္က ဒီလိုအၾကံေပးလာေတာ႔၊ က်ေနာ္ ဦးဇာလ်န္းဆီက ဂီတာတီးျခင္းအတတ္ပညာကို သင္ယူဖို႔ မဟာဆံုးျဖတ္ခ်က္ႀကီးကို ခ်လိုက္ပါေတာ႔သည္။
အမွန္ပါ ကို္ညီညီသြင္ကိုယ္တိုင္ကလည္း ဦးဇာလ်န္းရဲ႔ေရွ႔ကို ေရာက္သြားရင္ ျမန္မာပံုျပင္ေတြထဲက ဒိႆာပါေမာကၡႀကီးရဲ႔ ေျခသုတ္ပုဆိုးေႁမြစြယ္က်ဳိး တပည္႔တဦးလို ၿငိမ္ၿပီး ဦးဇာလ်န္းေျပာတာကို တေလးတစား နားေထာင္တတ္သူ။
သူက တခါထပ္ၿပီး …
“ျမန္မာနိုင္ငံမွာ ဂီတာတီးတတ္တဲ႔သူေတြ အမ်ားႀကီးရွိေပမဲ႔၊ ကိုဗစ္လိုလူမ်ိဴးက တေယာက္ထဲရွိတာ။ ဂီတာပညာကို နက္နက္ရႈိင္းရိႈင္းႀကီးကို သိတာ။ ငါတို႔နိုင္ငံထဲက ဂီတာသမားႀကီးေတြစုၿပီး ေလယာဥ္ပ်ံတစင္းနဲ႔ ေခၚတင္သြား၊ ၿပီးေတာ႔ တနိုင္ငံ၀င္ တနိုင္ငံထြက္ လိုက္ၿပီးတီးတယ္ ဆိုပါစို႔။ ပထမ အေရွ ႔ေတာင္အာရွနိုင္ငံေတြ၊ ၿပီးေတာ႔ အာရွတခြင္လံုး၊ ေနာက္ အာဖရိက၊ ေနာက္ ဥေရာပေပါ႔ကြာ။ တို႔ျမန္မာနိုင္ငံက ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဂီတာသမားေတြက အေရွ႔ေတာင္အာရွနဲ႔ အာရွနိုင္ငံေတြအထိ၊ အဲဒီနိုင္ငံက ဂီတာသမားေတြနဲ႔ ယွဥ္ၿပီးတီးခတ္နိုင္ၾကေပမဲ႔၊ အာဖရိက၊ ဥေရာပနဲ႔ အေနာက္နိုင္ငံက ဂီတာသမားေတြနဲ႔ တို႔နိုင္ငံက ဂီတာသမားေတြ ယွဥ္ၿပီး တီးခတ္နိုင္ၾကမွာ မဟုတ္ဘူးကြ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုဗစ္ႀကီးတေယာက္ပဲ ေလယာဥ္ပ်ံေပၚက ဆင္းၿပီး ဆက္တီးေနရဦးမွာကြ”
လို႔ က်ေနာ့္ကို ဥပမာေပး ေျပာျပခဲ႔ဘူးသည္။
ဒီလိုန႔ဲ က်ေနာ္လည္း တမနက္ေတာ႔ ဦးဇာလ်န္း သင္တန္းေပးေနသည္႔ အခန္းထဲ၀င္သြားၿပီး
“ဆရာ… က်ေနာ္ ဂီတာတီးသင္္ခ်င္လို ႔ပါ”
ဟု သူ ႔ကို ေလးေလးစားစား ေျပာလိုက္ရင္း၊ ၎၏ တပည္႔တဦးအျဖစ္ခံယူဖို ႔ မိမိကိုယ္ကို လံုးလံုးလ်ားလ်ား ၎ထံ ပံုအပ္ပစ္လိုက္ပါေတာ႔သည္။
“မင္း ဂီတာ တီးဖူးသလား ”
“ဟုတ္ကဲ႔။ က်ေနာ္ တခါမွ ဂီတာ မတီးဖူးပါဘူး ခင္ဗ်ား”
လို႔ က်ေနာ္က ေျပာေတာ့ သူက ျပံဳးၿပီး
“ဟား … အဲဒါ အေကာင္းဆံုးေပါ႔။ အေျခခံကေန စ သင္ရတာေပါ႔။ဂီတာေရာရွိလား …”
လို႔ က်ေနာ့္ကို ထပ္ေမးေတာ႔
“မရွိပါဘူး ခင္ဗ်ား”
လို႔ က်ေနာ္က ဂီတာ မရွိေၾကာင္း ေျပာရပါတယ္။
“ဒါဆိုလည္း….ကိစၥမရွိပါဘူးကြာ။ ငါ သင္တန္းမွာ သံုးတဲ႔ ဂီတာကို ဒီအခန္းထဲမွာ ထားခဲ႔မယ္။ အဲ႔ဒါနဲ႔ ေလ႔က်င္႔ကြာ”
ဆိုၿပီး ရက္ရက္ေရာေရာ လိုလိုလားလား တပည္႔တေယာက္အျဖစ္ အဲ႔ဒီေန႔ကစၿပီး မဟာဂီတာတပည္႔ႀကီးအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳလိုက္ပါတယ္။
သင္တန္းေၾကးက ဘယ္ေလာက္၊ စာအုပ္စာတမ္းေၾကးက ဘယ္လို ေပးရမယ္ဆိုတာ က်ေနာ္႔ကို လံုး၀ မေျပာခဲ႔ပါ။ သူ ႔အား ဥာဏ္ပူေဇာ္ခအျဖစ္ ဘယ္ေလာက္ေပးရမယ္ဆိုတာ က်ေနာ္႔ကို မည္သည္႔အခါမွ် ဦးဇာလ်န္းတေယာက္ ေတာင္းခံခဲ႔ျခင္း မရွိပါ။
လက္ဖက္ရည္ေသာက္ခ်င္လွ်င္ သူ႔ရွိက က်ေနာ္႔အတြက္ ေပးေပးကာ၊
အိမ္မွ ေငြပုိ႔ေသာအခါ၌ သူ႔အား က်ေနာ္ လက္ဖက္ရည္တိုက္သည္။ တခါတရံ သူ႔အား စာအိတ္အျဖဴထဲတြင္ ေလးဆယ္႔ငါးက်ပ္တန္ နွစ္ရြက္ သို႔မဟုတ္ ထိုစဥ္က ကိုးဆယ္တန္ တရြက္ေလာက္ကို ေပးနိုင္ခဲ႔သည္။ လစဥ္လည္း မေပးနိုင္။ သူသည္ က်ေနာ္႔အား တႀကိမ္မွ ေတာင္းခံခဲ႔ျခင္း မရွိပါ။
ဤသို႔ျဖင္႔ က်ေနာ္နွင္႔ ဦးဇာလ်န္းတို႔ ႏွစ္ဦး ဂီတခရီးရွည္ႀကီးကို စတင္ကာ အတူေလွ်ာက္လွမ္းခဲ႔ၾကပါသည္။ ဂီတာႀကိဳးကို တေခ်ာင္းခ်င္းစီညွိကာ အသံကို နားေထာင္ျခင္း၊ ၿပီးေတာ႔ “Pucca” ဆိုေသာ ႏိုင္ငံတကာ ဂီတသံစဥ္ သေကၤတမ်ားကို ဖတ္ရျခင္း၊ ဂီတကို လက္ခတ္ျဖင္႔ တီးခတ္တိုင္း ဘယ္ေျခေထာက္ျဖင္႔ တိုင္ပင္ကို ယူရသည္။ လြန္စြာ က်ေနာ့္အတြက္ အဆင္ေျပမႈ မရွိေသာကိစၥမ်ားပါ။
လက္ခတ္ျဖင္႔ ဂီတာႀကိဳးကို “တင္း ... ေတာင္” ဆိုၿပီး တီးခတ္လိုက္တိုင္း၊ ဘယ္ေျခေထာက္က “ ခ်ပ္ …ခ်ပ္” ေပါ႔။
သူက
“အဲဒါ..တိုင္ပင္လို႔ ေခၚတယ္ကြ။ ဒီတိုင္ပင္ကို မင္း မႏိုင္ရင္ အေရွ႔ကို ဘယ္လိုမွသြားလို႔ မရဘူး”
ဟု အေလးအနက္ကို ေျပာပါသည္။
ခက္ၿပီ။ ကိုယ္က အခုလက္ငင္း သူမ်ားေတြလို သီခ်င္းကို ခ်က္ျခင္းႀကီးကို တီးခ်င္ေနၿပီ။ အခုေတာ႔ ငါ႔ကို ဂီတာႀကိဳးတေခ်ာင္းခ်င္းစီ စ ညွိခိုင္း၊ တီးခိုင္းျပန္ေတာ႔လည္း ေျဖးေျဖးခ်င္း၊ ေျခေထာက္ကလည္း ခတ္ရေသး၊ တယ္ မလြယ္တဲ႔ ကိစၥပါလား ဆိုၿပီး စိတ္ အေတာ္ပ်က္သြားပါတယ္။
တခါ က်ေနာ္႔ရဲ ႔ဂီတာပါေမာကၡႀကီးက
“ဂီတာကိုေလ႔က်င္႔ရင္ ဘယ္သူမွမနိုးေသးတဲ႔ မနက္အေစာႀကီးမွာက်င္႔ကြ။ ငွက္ေတြေတာင္ မနိုးေသးတဲ႔အခ်ိန္ဟာ အေကာင္းဆံုးေသာဂီတာေလ႔က်င္႔ခ်ိန္”
ဆိုၿပီး အႀကံဉာဏ္ေပးလာျပန္ပါတယ္။ အနည္းဆံုး က်ေနာ္က မနက္ ၈ နာရီ ေလာက္မွ အိပ္ယာက ထတတ္သူ။ သမိုင္း၀င္းထဲတြင္ေနေသာ ဦးဇာလ်န္းက မနက္ ၇ နာရီပင္ မထိုးေသး၊ ယုဒႆန္ရိပ္သာကိုေရာက္ေနၿပီး၊ အခန္းထဲတြင္ အိပ္ေနသည္႔ က်ေနာ္႔ကို ညင္သာစြာႏႈိးၿပီး
“ေဟ႔ … အယ္စိုး ထေတာ႔ေလ။ လုပ္စမ္းပါ … ဂီတာတီးဦး”
လို ႔အျမဲပဲျပံဳးလို႔ က်ေနာ္႔ကို ေမတၱာရပ္ခံရသည္႔ အႀကိမ္ေပါင္းကလည္း မနည္းေတာ႔။
ေက်ာင္းက ဥပေဒ ပုဒ္ထီး၊ ပုဒ္မစာေတြက တဖက္။ ဒီ “တင္း … ေတာင္ …၊ တင္း … ေတာင္” နဲ ႔ ဂီတာေလ႔က်င္႔ခန္းကလည္း ေရွ ႔ကိုမတက္နိုင္ေသး။ စိတ္ကလည္း ညစ္လာၿပီ။
သံုးလေက်ာ္လို ႔ေလးလ နီးပါး သင္တန္းကာလသာ ၾကာသြားတယ္။ က်ေနာ္တေယာက္ ဒီ “တင္း… ေတာင္ … တင္း ... ေတာင္” က တကယ္ကို မတက္နိုင္ေသး။
သူငယ္ခ်င္းေတြက “ဟာ ... ဒီေကာင္ ဦးဇာလ်န္းဆီမွာ ဂီတာတီးသင္ေနတယ္ကြ …” ဆိုၿပီး အထင္ႀကီးေန။ က်ေနာ္ကလည္း အိမ္ကအေမပို႔ေပးေသာ ေက်ာင္းစရိတ္ထဲမွ ေငြျဖင္႔ မ်က္စိစံုမွိတ္ကာ ၀ယ္ထားေသာ ဂီတာႀကီးကိုထမ္းၿပီး ေရႊဘိုေဆာင္၊ ယုဒႆန္ရိပ္သာ၊ ဂ်ပ္ဆင္ဘုရားေက်ာင္းေတြကို လမ္းသလားေန။ တခါ လြယ္အိတ္ထဲမွာလည္း နိုင္ငံတကာပဲတီပင္ေပါက္ သံစဥ္စာအုပ္ႀကီးနဲ ႔ဆိုေတာ႔၊ ဘယ္သူက အထင္မႀကီးဘဲ ခံနိုင္မွာတုန္း။
လူကလည္း မနက္မိုးလင္းၿပီဆိုတာနဲ ႔အေဆာင္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ယုဒႆန္ရိပ္သာ၀င္းထဲမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ လူေျခတိတ္ေသာ ဂ်ပ္ဆင္ဘုရားေက်ာင္းႀကီးထဲမက်န္၊ ဒီ “တင္း … ေတာင္ … တင္း ... ေတာင္”၊ ေျခေထာက္ကလည္း “ ခ်ပ္… ခ်ပ္ ... ခ်ပ္ ... ခ်ပ္” လို႔၊ သံစဥ္က ယူလိုက္ေသး။
အဲဒီေနရာမွာက်ေတာ႔ ဘယ္ေလာက္ပဲ ဆရာသမားေကာင္းေကာင္း၊ ဘုရားေပးသည္႔ဆုေက်းဇူး (သို ႔မဟုတ္) ပါရမီအရာကို က်ေနာ္ အျပည္႔အ၀ ယံုၾကည္လိုက္ပါသည္။ ဘုရားသခင္သည္ က်ေနာ္႔အား ဂီတနွင္႔ပက္သက္သည္႔ ဆုေက်းဇူးအထူးကို မအပ္ႏွင္းထားဘူးဟု ေနာက္ဆံုး မွတ္ယူလိုက္ရပါေတာ႔သည္။
အဘယ္႔ေၾကာင္႔ဆိုေသာ္ က်ေနာ္သည္ ဦးဇာလ်န္းေျပာသည္႔အတိုင္း ပံုမွန္ေလ႔က်င္႔သည္။ေက်ာင္းပိတ္သည္နွင္႔ နယ္စပ္၌ရွိေသာ ေမြးရပ္ေျမသို႔ ျပန္သည္႔အခါတိုင္း ဂီတာႀကီးကို တေလးတစားယူေဆာင္ကာ ေလ႔က်င္႔တီးခတ္ျမဲ။ ခရီးတေထာက္နား သည္႔ေနရာတြင္လည္း ဂီတာႀကီးကို ထုတ္၍ တီးခတ္သည္။
အိမ္သုိ႔ေရာက္လွ်င္လည္း ဆရာဦးဇာလ်န္းေျပာထားသည္႔အတိုင္း ငွက္ေတြေတာင္မနိုးတတ္ေသးေသာ နံနက္အရုဏ္ဦးတြင္ ေလ႔က်င္႔တီးခတ္သည္။ အေမႏွင္႔ က်ေနာ္၏ညီပင္လွ်င္ ဤ “တင္း … ေတာင္ … တင္း ... ေတာင္” ဆိုသည္႔အသံကို ၎တိ႔ု အိပ္ယာမွ မနိုးမီ ၾကားေနရၿပီး စိတ္ပ်က္ေနၾကေပမဲ့၊ က်ေနာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားမွာစိုး၍ ထုတ္ေဖၚ၍ မေျပာၾက။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္သူေတြ ဘာထင္ထင္၊ က်ေနာ္ကေတာ႔ မနက္အေစာႀကီး ဖေယာင္းတိုင္မီးျဖင္႔ ဂီတသံစဥ္စာအုပ္ႀကီးကို အေရွ ႔မွာထားၿပီး “တင္းေတာင္၊ တငး္ေေတာင္” ၿပီးေတာ႔ “ခ်ပ္… ခ်ပ္… ခ်ပ္…ခ်ပ္”။ ရဟန္းသံဃာမ်ားပင္ ျမ၀တီၿမိဳ႔တြင္း နံနက္အရုဏ္ဦး စီတန္းကာဆြမ္းခံမႂကြေသးသည္႔အခ်ိန္။
အပိုစကားဆိုသည္ဟု မထင္လိုက္ပါႏွင္႔ ၄ ႏွစ္တာကာလအတြင္း က်ေနာ္သည္ ဂီတာတလံုးကို မၾကိဳက္၍ ေနာက္တလံုး ထပ္၀ယ္။
“ငါ ဂီတာေကာင္းေကာင္းမတီးတတ္တာ ဒီအသံမေကာင္းတဲ့ဂီတာေၾကာင္႔ျဖစ္မယ္”
ဆုိၿပီး တလံုး အသစ္ျပန္၀ယ္။ ဒီလိုနွင္႔ ဂီတာ ေလး လံုးသာေျပာင္းၿပီး တီးခတ္ေလ႔က်င္႔လိုက္သည္၊ သီခ်င္းတပုဒ္ကို တီးခတ္နိုင္သည္႔အဆင္႔သို႔ မေရာက္နိုင္ေတာ့။ ဒီ “တင္း … ေတာင္။ တင္း ... ေတာင္” သံစဥ္သံသရာထဲ တ၀ဲလည္လည္။
“မင္းကြာ … ကိုယ္ ပါရမီမပါတဲ႔ကိစၥကို ဇြတ္လုပ္ေနတယ္။ ဒီဂီတာႀကီးကို ထားလိုက္ပါေတာ႔။ ဓါတ္ပံုသာ ရိုက္ပါေတာ႔”
ဆိုၿပီး က်ေနာ္၏ ဆရာမတဦးက ေျပာရသည္အထိ ျဖစ္လာသည္။
ဂီတသေကၤတအခ်ဳိ႔ကိုဖတ္၍ တတ္သြားသည္႔တိုင္ ဤ ေလး နွစ္ ကာလအတြင္း က်ေနာ္ ရိုးသားစြာျဖင့္ မရွက္မေၾကာက္ ၀န္ခံရမည္ဆိုလွ်င္ “ဂီတာေကာ႔ဒ္ ေလး ေကာ႔ဒ္”ကိုပင္ ကိုင္၍ မတတ္ခဲ႔ပါ။
ဤသို ႔ျဖင္႔ ေနာက္ဆံုး၌ က်ေနာ္သည္ မိမိအတြက္ ပါရမီ ခ်ဴခ်ာလြန္းသည္႔ ဂီတာေလ႔က်င္႔ခန္းကို ရပ္လိုက္ပါေတာ႔သည္။ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေျပာရရင္ေတာ႔ “ဂီတကို စြန္႔ခြါလိုက္သည္” ေပါ႔။
ၿပီးေတာ႔ က်ေနာ္၏လက္ထဲ၌ ကင္မရာကို ေျပာင္းကိုင္းၿပီး၊ ရႈးသြပ္စြာ လူနွင္႔ ပတ္၀န္းက်င္အေနအထားဘ၀တို႔ကို ဒလစပ္ ဓါတ္ပံုေတြ အခ်ိန္တိုအတြင္း အမ်ားႀကီး ရိုက္ပစ္လိုက္သည္။ မိမိကိုယ္ကို မိမိေတြ ႔ရွိသြားျခင္းေပပဲ။ ဤကင္မရာ၌ က်ေနာ္႔မ်က္ေစ႔ရွိသည္။ ဤကင္မရာထဲ၌ က်ေနာ္႔ႏွလံုးသား ကိန္းေအာင္းေနသည္။ ေန႔စဥ္ပံုရိပ္တို႔၏ ရႈ ႔ေဒါင္႔အျမင္ အမ်ိဴးမ်ိဴးကို အသစ္ အသစ္ေသာ အသြင္ျဖင္႔ က်ေနာ္ျမင္ျမင္ေနရသည္။
ကင္မရာကိုလြယ္၍ ျမင္ကြင္းအေပါက္ (View Finder) မွ လူ႔ေလာကႀကီးကို က်ေနာ္ၾကည္႔လိုက္တိုင္း ကမၻာႀကီးကို က်ေနာ္ေျပာဖို႔ စကားလံုးပံုရိပ္ေတြက ရာေထာင္ခ်ီမက သိန္းဂဏန္းအထိ ေရာက္သြားေလမလားပဲ။ ေျပာလည္း က်ေနာ္ေျပာခဲ႔သည္ က်ေနာ္ဘာလုပ္ရမလဲဆိုတာ ျပတ္သားစြာသိလိုက္ရၿပီပဲ။
ထူးအိမ္သင္ကိုပင္ ခပ္မာမာေဟာက္ခဲ႔သည္႔ ဦးဇာလ်န္း။
“ခင္ဗ်ား သီခ်င္းမဆိုရင္ အေကာင္းဆံုးပဲ”
ဟု ရုပ္ရွင္မင္းသား ေက်ာ္ဟိန္းကို ေျပာခဲ႔ဘူးသည္ဟု ၾကားဖူးေသာ ဦးဇာလ်န္းတေယာက္ က်ေနာ္႔ကိုေတာင္းပန္၍ ဂီတာတီးသင္ေပးခဲ႔သည္ဟု ဆိုရမေလာက္ပင္။
“အယ္စိုး … စိတ္ဓါတ္မက်နဲ႔၊ ဆက္သာတီးပါကြ။ အဲ႔ဒီ ဂီတသေကၤတေတြကို မင္း ဖတ္တတ္မွ ဂီတဆိုတဲ႔ သေဘာတရားကို မင္းသိမွာ။ ၿပီးေတာ႔ ဂီတရဲ ႔သီအိုရီေတြ မင္း တေျဖးေျဖး နားလည္လာမွာ။ အဲဒီအခါက်ရင္ ေဒါနေတာင္တန္းအေၾကာင္း၊ မင္းကရင္လူမ်ိဳးေတြရဲ႔ ဘ၀အေၾကာင္းေတြကို အဆင္႔တန္းရွိရွိ သီခ်င္းေတြ မင္းစပ္နိုင္မွာ …”
ဆိုၿပီး ျပံဳးကာ က်ေနာ္႔ကို အားေပးခဲ႔ဘူးသည္။
သူက က်ေနာ္႔ကို
“ျမန္မာနိုင္ငံမွာ ငါ အႀကိဳက္ဆံုးဂီတာသမားတေယာက္ရွိတယ္။ အဲဒီလူက ဒဲရစ္ေမလာ”
ဟု ေျပာဘူးသည္။
ထိုပုဂၢဳိလ္ကို အဲ႔ဒီအခ်ိန္တုန္းက က်ေနာ္တခါသာ ျမင္ဘူးခဲ႔ရသည္။ ဦးဇာလ်န္းႀကီးကို ဒဲရစ္ေမ
လာဆိုသည္႔လူက တေလးတစား လာေတြ ႔သည္႔အခါကေပါ႔။
၎တို႔ နွစ္ဦးကိုပင္ က်ေနာ္ အမွတ္တရဓါတ္ပံုရိုက္ေပးလိုက္သည္။ ဓါတ္ပံုရို္က္ခါနီး ဦးဇာလ်န္းက အက်ႌ၀တ္မထားေတာ႔ ဒဲရစ္ေမလာက …
“ကိုဗစ္ အက်ႌ၀တ္မထားရင္ က်ေနာ္လည္း ခၽြတ္တယ္ဗ်ာ”
ဆိုၿပီး ၀တ္ထားသည္႔ ၎၏အက်ႌကိုခၽြတ္လိုက္ၿပီး သူတို႔ႏွစ္ဦး ျပံဳးရႊင္စြာ ဓါတ္ပံုရိုက္ခံခဲ႔ၾကသည္။
၎တို႔ႏွစ္ဦး၏ အေတြးအျမင္၊ ပံုသ႑ာန္နွင္႔ ဂီတအေပၚထားရွိေသာခံယူခ်က္တို႔သည္ တထပ္တည္းလို ရွိေနသလား ဟုေတာင္ က်ေနာ္ ေတြးမိသည္။ သူတို႔ႏွစ္ဦးစလံုး တူညီေနသည္႔ အခ်က္တခ်က္ကလည္း ရွိေနေသးသည္။ ၎တို႔သည္ ဂီတကိုလည္း တန္ဖိုးထား ျမတ္နိုးသလို၊ သူရာရည္ကိုလည္း လြန္က်ဴးစြာ တရိႈက္မက္မက္ ႏွစ္သက္ျခင္းမွာလည္း တထပ္တည္း တူညီၾကျပန္ေသးသည္။
တေန႔၊ သူႏွင္႔က်ေနာ္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တဆိုင္အတြင္း ထိုင္ေနစဥ္၊ ခိုင္ထူး၏ ျပန္လည္ဆန္းသစ္သီခ်င္းမ်ားကို လက္ဖက္ရည္ဆိုင္၏ ကက္ဆက္မွ ဖြင္႔လိုက္သည္။ သီခ်င္း ႏွစ္ပုဒ္ေလာက္ အဆံုးတြင္ ဦးဇာလ်န္းတေယာက္ မ်က္ရည္မ်ားက်ၿပီး က်ေနာ္႔ေရွ႔တြင္ ဟန္ေဆာင္မထားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ငိုပါေလေတာ႔သည္။ ထိုတဒဂၤအျဖစ္အပ်က္ကို က်ေနာ္နားမလည္။ ဘာေၾကာင္႔ ဒီေလာက္ေတာင္ ၀မ္းနည္းပက္လက္ျဖစ္သြားရလဲ ဆိုတာ က်ေနာ္ အမွန္တကယ္မသိလိုက။္ မ်က္ရည္မ်ားစီးက်ေနရင္း ဦးဇာလ်န္းက က်ေနာ္႔ကို
“ေရ ဆိုတာ ဒီလို မခပ္ရဘူးကြ။ ဒါ … ခိုင္ထူး ေရခပ္တာ။ ငါလည္း ေငြဆိုတဲ႔ ေရ လိုတာေပါ႔ကြာ။ ဒါေပမဲ႔ ငါ ေရကို အဲဒီလို တခါမွ မခပ္ခဲ႔ဘူး”
ဟု ၀မ္းနည္းစြာျဖင္႔ ဆိုခဲ႔ဘူးသည္။ ဘယ္ေသာအခါမွ ထိုအျဖစ္အပ်က္ကို ေမ႔နိုင္ေတာ႔မည္ မဟုတ္ပါ။
ဦးဇာလ်န္းတို႔၏ ေတးပန္းခ်ီ ဆိုေသာ “The Aces” တီး၀ိုင္းနွင့္ အဆိုေတာ္ခိုင္ထူး အတူတကြ ေရႊေရာင္လႊမ္းခဲ႔ေသာေန႔ရက္မ်ား ရွိခဲ႔သည္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက သူတို႔တေတြ တီးခတ္ခဲ႔သည္႔ ဂီတသံစဥ္လက္ရာမ်ားနွင္႔ ယခုတဖန္ “New Version” ဆိုသည္႔ ျပန္လည္တီးခတ္မႈမ်ားကို ဦးဇာလ်န္းတေယာက္ နာက်င္စြာျဖင္႔ ႏႈိင္းယွဥ္ခံစားမိဟန္တူပါလိမ္႔မည္။
က်ေနာ္တို႔၏ စကား၀ိုင္းမ်ားထဲတြင္ ကမၻာနွင္႔ ျမန္မာ႔ဂီတရပ္၀န္း၊ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ၊ သစၥာတရား၊ အမွန္တရားကို ျမတ္နိုးျခင္း၊ ၿပီးေတာ႔ သူေနထိုင္ခဲ႔ဘူးသည္႔ ခ်င္းေတာင္တန္းေတြဆီ။ သူ အလြန္နွစ္သက္ေသာ အေမရိကန္စာေရးဆရာ ဂၽြန္စတီးဘတ္၏ ၀ထၳဳမ်ား၊ ၿပီးေတာ႔ ျမန္မာ၀ထၳဳတိုမ်ားနွင္႔ ကဗ်ာ၊ ရုပ္ရွင္ေတြ အေၾကာင္းအရာမ်ဳိးစံုစံု …
သူသည္ အဂၤလိပ္ဘာသာနွင္႔ ျမန္မာဘာသာလို ေရးသားထားေသာ စာအုပ္အေတာ္မ်ားမ်ားကို ဖတ္သည္။ အဂၤလိပ္လိုလည္း အဆင္႔အတန္းျမင္႔ျမင္႔ စကားေျပာဆိုနိုင္သည္။
“ ျမိဳ႔ထဲကေထာင္ထားတဲ႔ သီခ်င္းေၾကာ္ျငာဆိုင္းဘုတ္ေတြကို ၾကည္႔လိုက္ရင္ အေဖ႔ရဲ႔နံမည္က အျမဲလိုလိုေနရာ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာေတြ႔ရတယ္။ အေဖက နံမည္ႀကီးလို႔ သူမ်ားေတြက ေျပာၾကတာပဲ နံမည္ႀကီးၿပီး ဘာျဖစ္လို႔ က်မတို႔ ဆင္းရဲေနရတာလည္း မသိ”
ဆိုၿပီး ၎၏ ဆယ္႔သံုးႏွစ္ရြယ္သမီး က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ေရွ႔တြင္ သူမ၏ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကိုေျပာသည္ကို ဦးဇာလ်န္းတေယာက္ ၿငိမ္သက္စြာနားေထာင္ၿပီး ေခါင္းတၿငိမ္႔ၿငိမ္႔ႏွင္႔ ၿပီးေတာ႔ က်ေနာ္ဖက္လွည္႔ၿပီး ျပံဳးလိုက္သည္။ သူ႔ရဲ႔အျပံဳးက ဟန္ေဆာင္မႈမရွိသည္႔
ရင္ထဲကအျပံဳး။
လနွင္႔ခ်ီ၍ သူ ႔ဆီကို က်ေနာ္မေရာက္ျဖစ္ခဲ႔ေတာ့ တရက္ ကိုညီညီသြင္ေရာက္လာၿပီး
“ကိုဘြဲ႔ႀကီးရဲ႕ အသုဘေန႕တုန္းကေပါ႔။ အေခါင္းတင္ထားတဲ႔ကား တေျဖးေျဖးနဲ႔ ေစာ္ဘြားႀကီးကုန္း သင္းခ်ဳိင္းဖက္ စ ထြက္ေနတဲ႔အခ်ိန္၊ လူငယ္တေယာက္ ဆိုက္ကားေပၚကေန ကမန္းကတန္း ေျပးဆင္းလာၿပီး အသုဘကားရဲ႔ေနာက္ကို အေမာတေကာေျပးလိုက္လာတယ္။ လက္ကလည္း ပန္းေခြႀကီးကိုကိုင္လို႔။ ‘ဦးဇာလ်န္းပို႔လိုက္တာပါ …’ လို႔ ေအာ္ေျပာၿပီး ပန္းေခြကို ကားေပၚ လွမ္းတင္လိုက္တယ္ကြ …”
ထိုအခ်ိန္၌ ဦးဇာလ်န္းတေယာက္ ေခ်ာ္လဲကာ ေျခေထာက္က်ိဴးသြား၍ ရန္ကုန္ဆင္မလိုက္အရပ္ရွိ အရိုးအထူးကုေဆးရုံႀကီးတြင္ အတြင္းလူနာအျဖစ္ လႏွင္႔ခ်ီကာ ေဆးရုံတက္ေနရရွာသည္။ ေငြေၾကးကလည္း မျပည္႔စံု။ ထို႔ေၾကာင္႔ ေစာဘြဲ႔မႈးႀကီး၏ ေနာက္ဆံုးခရီးကို လာေရာက္၍ မပို႔နိုင္ခဲ့။ သူ၏ တပည္႔တဦးကို ေမတၱာရပ္ခံၿပီး လြမ္းသူ႔ပန္းေခြတေခြ ပ႔ို၍ ၎၏ဂီတရဲေဘာ္တဦးကို ေလးစားစြာျဖင္႔ ဂုဏ္ျပဳလိုက္ျခင္းပါပဲ။ ၎၏ ရင္ထဲမွ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲႀကီး ဂုဏ္ျပဳျခင္းပါ။
“သိပ္ေစာတယ္ကြာ။ အသက္ ေလးဆယ္႔ႏွစ္နွစ္ ဆိုတာ။ သိပ္ကို ေစာတာ။ အတိုင္းအတာတခုထိ အေတြ ႔အၾကံဳေတြရွိထားၿပီး အေကာင္းဆံုး တခုခုကို စၿပီး ေပးနိုင္တဲ႔အခ်ိန္ဟာ ဒီအခ်ိန္ပဲ”
ဟူ၍ ႏွေျမာတသစြာျဖင္႔ က်ေနာ္႔ကို လူနာကုတင္ထက္မွ ေျပာခဲ႔ပါသည္။
“ဂီတာဆိုတာက ေဆာ႔စရာ၊ ကစားဖို႔ပစၥည္းတခု မဟုတ္ဘူးကြ။ အဲ႔ဒီ ဂီတာကို တီးလိုက္ရင္ ၾကည္နူးစရာ၊ လြမ္းစရာ ဒါမွမဟုတ္ တက္ႂကြတဲ႔ သံစဥ္ေတြပဲ ထြက္ေနရမယ္”
လို႔ မွတ္ခ်က္ေပးဘူးသည္။
လြန္ခဲ႔သည္႔ ၂ႏွွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ခန္႔က ရန္ကုန္ျမိဳ ႔ရွိ ေဟာ္တယ္ႀကီးတခု၌ ခိုင္ထူး၏ တေက်ာ႔ျပန္ ဂီတတင္ဆက္မႈႀကီး ျပဳလုပ္သည္။ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ နီးပါး စင္ျမင္႔ေပၚတြင္ မေတြ႔ခဲ႔ရေသာ ဆလိုင္းဇာလ်န္းတေယာက္ ေဘစ္႔ဂီတာႀကီးကိုလြယ္ကာ ျပန္ေတြ႔ရသည္။
တီးခတ္တင္ဆက္မႈေတြအၿပီး ေမာ္ဒယ္မိန္းကေလးမ်ား၊ အဆိုေတာ္မိန္းမငယ္ႏုႏုကေလးေတြကို လူငယ္မ်ားက စိတ္၀င္စားမႈ မရွိၾကဘဲ ဆလိုင္းဇာလ်န္းထိုင္ေနသည္႔ ေဘးမွာစုလို႔ရုံးလို႔၊ သူတို႔တေတြသိလိုတာကို တေလးတစားေမးၾကသည္။ ၿပီးေတာ႔ ဦးဇာလ်န္းတေယာက္ ဘာေျပာမည္ဆိုတာကို တေလးတစား ေမွ်ာ္လင္႔ကာ နားစြင္႔ေနခဲ႔ၾကသည္။ ထိုလူငယ္မ်ားအတြက္ ဆလိုင္းဇာလ်န္းသည္ အျမဲတန္းရွင္သန္ေနသည္႔ သမိုင္း၀င္ဂီတာသမားႀကီးတဦး၊ ပုဂၢိဳလ္ေရးအရ သူ႔မွာ လူသားတေယာက္ အျပစ္အားနည္းခ်က္ေတြ တန္းစီကာရွိခဲ႔ေပလိမ္႔မည္။ ဒါေပမဲ႔ ဦးဇာလ်န္းတေယာက္ သူ ျမတ္ႏိုးေသာ ဂီတႏွင္႔ထပ္တူ လူငယ္ေတြအေပၚ ရိုးသားၿပီး တန္ဘိုးထားခဲ႔သည္။
၎၏ရင္ထဲမွ အေကာင္းဆံုး အမြန္ျမတ္ဆံုး ျဖတ္သန္းခဲ႔သည္႔ဘ၀နဲ ႔ရင္းၿပီး ရခဲ႔သည္မ်ားကို လူငယ္ေတြဆီ သူရက္ရက္ေရာေရာႀကီး ေပးပစ္သည္။ ဒါေၾကာင္႔လည္း မ်ိဴးဆက္တဆက္ေလာက္ ျခားသြားေပမဲ႔ ထိုက္တန္ေသာတန္ဘိုးကို ဦးဇာလ်န္းတေယာက္ ျပန္လည္ရရွိျခင္းပါ။
မိမိ၏ဖခင္အရင္းလိုပင္ ရင္ႏွီးပြင္႔လင္းစြာဆက္ဆံေသာလူငယ္တဦး ၎၏ ပထမဆံုးေသာ ဂီတာတီးခတ္၍ရသည္႔ ၀င္ေငြထဲမွ ဦးဦးဖ်ားဖ်ားကို ဦးဇာလ်န္းေနထိုင္ရာ ရန္ကုန္ျမိဳ႔၏ ဆင္ေျခဖံုးရပ္ကြက္သို႔အေရာက္သြားၿပီး ကန္ေတာ့သည္။ ၿပီးေတာ႔လည္း တေလးတစားျဖင္႔ သူ႔အိမ္မွ ျပန္၍မထြက္မီ ဦးဇာလ်န္း၏ ပါးျပင္ကို နမ္းလိုက္သည္။ ၾကည္ႏူးမဂၤလာရွိလိုက္ေသာျမင္ကြင္း ဦးဇာလ်န္းတေယာက္ ေငြေၾကးဖူလံုမႈ မရွိရွာေသာ္လည္း ဘယ္လိုမွ ေငြေၾကးျဖင္႔ ၀ယ္ယူ၍မရေသာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာႏွင္႔ ေလးစားမႈကို ပိုင္ဆိုင္ထားသူတဦးျဖစ္သည္။
၂၀၀၇ ခုနွစ္ မိုးဦးကာလတြင္ မိတ္ေဆြတဦး၏ကားၾကံဳျဖင့္ က်ေနာ္ ဦးဇာလ်န္းေနထိုင္သည္ဆိုေသာ မဂၤလာဒံုျမိဳ႔နယ္၊ က်ိဴက္ကေလာ႔အရပ္သို႔ ေရာက္သြားသည္။ သို႔ရာတြင္ သူ႔ကိုကား က်ေနာ္ မေတြ႔ခဲ့ရ၊ လုပ္ငန္းရွင္တဦးပိုင္ဆိုင္ေသာ ေမွာ္ဘီၿမိဳ ႔အနီးရွိ နွင္းဆီပန္းျခံတခုတြင္ အေစာင္႔တဦး အျဖစ္ေနထိုင္ေနသည္ဟု ကေလးငယ္ကို ခ်ီထားေသာ ၎၏သမီးက က်ေနာ့္ကိုေျပာျပသည္။
လြတ္လပ္ေသာ အျပာေရာင္ေကာင္းကင္ႀကီးေအာက္ရွိ ရဲရဲနီေနသည္႔ႏွင္းဆီခင္းထဲ ဦးဇာလ်န္းတေယာက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေနေပေတာ႔မည္။ ၿပီးေတာ႔လည္း ၎၏သမီးက က်ေနာ္႔ကို
“အေဖ အရက္ မေသာက္ေတာ႔ဘူး …”
ဟူ၍ ျပံဳးရႊင္စြာျဖင့္ သတင္းေကာင္း ေျပာရွာသည္။ က်ေနာ္႔အတြက္ သတင္းေကာင္းျဖစ္သလို ၎တို ႔မိသားစုႀကီးအတြက္ တကယ့္သတင္းေကာင္းႀကီး။ သူေနထိုင္သည္႔ တံခါးမရွိေသာတဲငယ္၏ ၀ါးထရံနံရံေပၚတြင္ ေျမးငယ္ကိုျပံဳးရႊင္စြာခ်ီထားေသာသူ၏ဓါတ္ပံုက က်ေနာ္႔ကိုစကားေတြ အမ်ားႀကီးေျပာေနသလို …
ကိုဗစ္၊ ဆလိုင္းဇာလ်န္း၊ ဦးဇာလ်န္း ျပီးေတာ့ ေျမးငယ္တဦး၏ ဘိုးဘိုးဇာလ်န္း ျဖစ္ေနျပီပဲဟု က်ေနာ္ေတြးမိကာ ျပဳံးမိလိုက္သည္။
ေနာက္တခါ က်ေနာ္လာဦးမည္ဟု ၎၏သမီးငယ္ကို ေျပာလိုက္သည္။
သုိ႔ေပမဲ့ အေျခအေန အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ ဘ၀တေကြ႔ အခ်ဳိးအဆစ္၊ အလွည့္အေျပာင္းတခုေၾကာင့္ က်ေနာ္ သူ႔ဆီ ေနာက္တၾကိမ္ အေရာက္ မသြားႏိုင္ခဲ့ေတာ့။
ဘယ္ေနရာကို ေရာက္ေရာက္၊ သီခ်င္းသံစဥ္ေတြ ၾကားတိုင္း၊ ဂီတာတီးခတ္သံေတြ ၾကားတိုင္း၊ တခါတရံ က်ေနာ္တမ္းတစြာျဖင့္ သူ႔ကို လြမ္းမိသည္။ က်ေနာ္တို႔ ၂ ဦး၏ အျဖဴစင္ဆုံးေန႔ရက္ေတြ … ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ရေတာါမည္ မဟုတ္။
သူ က်ေနာ့္ကုိ အလြန္ျဖစ္ေစခ်င္လြန္းေသာ ဂီတာသမားတေယာက္အျဖစ္ က်ေနာ္ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ခဲ့ေပမဲ့၊ ျဖစ္သင့္ျဖစ္ထိုက္သည့္ ဓာတ္ပုံသတင္းေထာက္ က်ေနာ္ ျဖစ္လာခဲ့သည္။
သံစဥ္မ်ားျဖင့္ က်ေနာ္သည္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွ လူ႔ဘ၀မ်ားအေၾကာင္း၊၎တို႔၏ ညီးညဴ၊ နာက်ဥ္မႈ၊ လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ရုန္းကန္မႈအလုံးစုံကို မဖြဲ႔ႏြဲ႔၊ မသီက်ဳးႏိုင္ခဲ့ေသာ္လည္း က်ေနာ္၏ဓာတ္ပုံမ်ားသည္ စကားေျပာႏိုင္ခဲ့ေသာအခြင့္ကို ရခဲ့သည္။
ဂီတျဖင့္ က်ေနာ္ေျပာခ်င္ေသာစကားမ်ားကို မေျပာနိုင္ခဲ႔ေသာ္လည္း က်ေနာ္၏ ဓါတ္ပံုမ်ားသည္ စကားေျပာနိုင္ခဲ႔ေသာအခြင္႔ကို ရခဲ႔သည္။
ဤကား ဦးဇာလ်န္း က်ေနာ္႔ကို အျမဲေျပာေျပာေနတတ္ေသာ
“ေလာကႀကီးကို အေကာင္းဆံုးျပန္ေပးပါ”
ဆိုသည္႔ စကားအဓိပၸါယ္ကို က်ေနာ္နားလည္သေလာက္ အေကာင္အထည္ေဖၚလိုက္ျခင္းပဲ ျဖစ္သည္။
ႏွင္းဆီေတြမွာ ဆူးရွိသလို သူ႔ဘ၀တေလွ်ာက္လံုး ခလုတ္ဆူးေညွာင္႔ခရီးမ်ား ၾကံဳခဲ႔ဘူးၿပီ။ ေခါင္းမာၿပီး အႏုပညာနွင္႔ အမွန္တရားအတြက္ အေပးအယူ မလုပ္နိုင္လြန္းေသာ ဆူးမ်ားကလည္း သူ႔တကိုယ္လံုးမွာ အျပည္႔ စြင္႔စြင္႔ကားကား။
သို ႔ေပမဲ႔ သင္းပ်ံ ႔ေသာ ရနံ႔ႏွင္႔ ယွဥ္လွ်က္ မဟုတ္ပါလား။ ဒါေၾကာင္႔သူသည္ နွင္းဆီေတြကို ခ်စ္ျမတ္နိုးလြန္းကာ ႏွင္းဆီခင္းထဲေရာက္သြားျခင္းျဖစ္မည္။ နီေမာင္းရဲျမေနေသာ နွင္းဆီပြင္႔နွင္႔တူလြန္းသည္႔ ဇာလ်န္း (သို ႔မဟုတ္) ႏွင္းဆီလူသားတဦး။
--
¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤
Peter
Præstebakken 27 St, Th
6700 Esbjerg City
Denmark.
